Schrijver / regisseur Quentin Tarantino is terug in opmerkelijke vorm met zijn epos uit de Tweede Wereldoorlog, Inglourious Basterds. Soms is de film zowel gevaarlijk als heftig, terwijl hij bij anderen tongzang en speels is. Ja, dat is de juiste categorie. Ongeacht waar zijn films over gaan, of ze nu een eerbetoon zijn aan pulpboeken of een wraakfantasie met een vrouwelijke samoerai, de films van Tarantino zijn duidelijk Tarantino, doorspekt met oogverblindende discussies, opmerkelijke camerahoeken, titelkaarten en veel komisch geweld.
Basterds voldoet aan een cavalcade van persoonlijkheden die allemaal samenkomen en over paden gaan in een bioscoop in Frankrijk tijdens de explosieve derde act van de film. In fase 1 maken we kennis met kolonel Hans Landa (Christoph Waltz), of anders bekend als de jodenjager. Hij is in Frankrijk op zoek naar joodse personen die erin geslaagd zijn om uit de greep van de roemloze klootzakken van de film te glippen.
Hun doel is om naar het door de nazi’s bezette Frankrijk te gaan en ook bezorgdheid te verspreiden in het Derde Rijk door nazi’s te scalperen en te doden. Hun plan gaat uitzonderlijk goed en de Basterds beginnen het juiste verhaal te worden. Kort daarna worden we gepresenteerd aan Shosanna Dreyfus, een joodse ontheemding wiens huishouden werd vermoord door Landa en ook die momenteel in Frankrijk leeft onder een veronderstelde identiteit.
Dreyfus bereidt zich voor om van deze mogelijkheid gebruik te maken om haar huishouden te vergelden en een zware impact te hebben op de gruwelijke nazi’s. Bovendien wil het gebruik van het theater om de nazi’s te vernietigen de Duitse filmberoemdheid, Bridget Von Hammersmark (Diane Kruger), die privé heeft samengewerkt met de regering van de VERENIGDE STATEN. Ze is een partnerschap aangegaan met de Bastards om een aanval uit te voeren tegen de nazi’s die de strijd succesvol zullen beëindigen.
In film roemrijke klootzakken, net als alle flicks van Tarantino, is het niet zozeer het verhaal dat boeiend is, maar de middelen die hij het laat ontrafelen. Zijn films zijn nooit direct, in plaats van afhankelijk van flashbacks om het verhaal te informeren en ook de vermoedelijke doelmarkt te behouden. Hij is de meester van verbergen en zoeken naar. Tarantino heeft ook een stijl voor het verbazingwekkend introduceren van zijn persoonlijkheden, met behulp van geweldig gebruik van discussie. De introductie van Raines is slechts een van de beste scènes in de film en zal ook plaatsvinden om traditioneel te worden.
